TEST: Leica V-Lux 1

Leica probeert met de V-Lux 1 de liefhebber aan te spreken.
De Leica V-Lux 1 is, in vergelijking met de concurrenten, redelijk snel in het maken van een foto. Al leent het toestel zich minder goed voor snelbewegende objecten en is een spiegelreflexcamera enorm veel sneller. Grootste nadeel is het gewicht van de 35-420-millimeterzoomlens: het toestel helt naar voren en ligt daardoor wat zwaar in de hand.

Raw-bestanden van 10 megapixel en jpeg (dezelfde resolutie, maar lagere kwaliteit) kunnen gelijktijdig van dezelfde foto worden weggeschreven op een ingebracht SD-geheugenkaartje, mits je het formaat 4:3 gebruikt. Selecteer je het 3:2-formaat dan schiet je niet meer dan 8,6 megapixel per foto en bij 16:9 (breedbeeld) blijf je steken op 7,2 megapixel.

De foto's zijn buiten opvallend lichtrijk, resultaat van het prima diafragmabereik van f/2.8 tot f/3.5) . De kleuren zijn bovendien opvallend goed uitgebalanceerd, zeker in vergelijking met foto's in dezelfde situatie gemaakt met een Canon EOS 350D-spiegelreflexcamera met een professionele lens. Binnen presteert het toestel gemiddeld en heb je soms, ondanks de beeldstabilisator, wazige foto's.
Het uitklapbare en 270 graden draaibare 2-inchbeeldscherm is erg handig, maar laat zich bij veel licht moeilijk aflezen. De elektronische zoeker is een mini-tv en slechts een redelijk alternatief.

De menu-opbouw van de Leica is niet altijd even logisch en sommige functies zijn – zeker in vergelijking tot spiegelreflexcamera's – lastig te bereiken. Het déjà vu-gevoel van de redactie tijdens het testen is er niet zomaar: de Leica V-Lux 1 is hetzelfde toestel als de Panasonic Lumix FZ-50. De fabrikanten werken namelijk samen bij het maken van camera's en objectieven.

Ondanks de minpunten is de Leica V-Lux 1 een goed alternatief voor wie geen camera met verwisselbare lenzen wil.