Filmrecensie: De Nieuwe Wildernis

Heb je de afgelopen edities van DIGIFOTO Pro gelezen, dan ben je al veel te weten gekomen over de film. We volgden het project vanaf begin 2012 op de voet en schreven sindsdien iedere editie een artikel over de diverse aspecten van de film. Om je geheugen nog even op te frissen: De Nieuwe Wildernis is een film over natuurgebied de Oostvaardersplassen. Natuurfotograaf en ecoloog Ruben Smit nam een groot deel van de film voor zijn rekening als veldregisseur, samen met regisseur Mark Verkerk.

Voor de meeste mensen is het natuurgebied onbekend terrein omdat het grootste gedeelte is afgesloten voor bezoekers. Het team van De Nieuwe Wildernis kreeg onbeperkte toegang tot de Oostvaardersplassen. Het doel van de film: de kijker verrassen en laten verbazen over hoe in een van de dichtstbevolkte landen ter wereld een stukje Nederlandse wildernis functioneert. In dat opzicht slaagt de film met verve. Ondanks dat we het project volgden sinds begin 2012, was het zien van het resultaat een openbaring. De film begint met een snelle aaneenschakeling van korte scènes, waarin we kennismaken met de diversiteit van het dierenleven in de Oostvaardersplassen.

Na deze introductie verschijnt de titel in beeld en luidt de voice over het begin in van het verhaal van de film. De Nieuwe Wildernis mag dan wel een natuurfilm zijn, 97 minuten lang naar enkel fraaie plaatjes kijken zou gaan vervelen. Dat begrijpen de makers goed en er is dan ook de nodige structuur in de film aangebracht. Zo volgt de film de seizoenen; als eerste krijgen we de lente voorgeschoteld en wordt het ontstaan van nieuw leven in beeld gebracht. Eten en gegeten worden is eveneens een terugkerend thema. De natuur mag ongestoord zijn gang gaan en dat levert soms heftige situaties op. De beelden van duizenden jonge gansjes die voor het eerst erop uit trekken zijn vertederend, maar daar hoort ook de vos bij die op jaagpad gaat en een aantal van de donzige beestjes te grazen neemt.

Dat zal even schrikken zijn voor de jonge kijkertjes, maar als even later de jonge vosjes in beeld verschijnen, zullen ook zij begrijpen dat iedereen moet eten. Deze 'circle of life' komt veelvuldig terug in de film. Hoewel het nooit bloederig wordt – de film is gericht op de hele familie – kan de natuur hard zijn en dat wordt niet gecensureerd. Het leven van de kudde konikpaarden, die zo’n duizend stuks telt, vormt daarnaast de rode draad van de film. De voice over vertelt je meer over de gewoontes van de dieren en de koniks blijken er af en toe behoorlijk menselijke trekjes op na te houden.

Tijdens de winter van 2011/2012 werden in de Oostvaardersplassen temperaturen gemeten van -25 graden Celsius. Zo'n extreme winter komt hard aan in de natuur, de filmmakers brengen indrukwekkend in beeld hoe de diverse dieren daarmee omgaan.

Voor het filmen zijn veel verschillende camera's gebruikt. Van professionele cinema-camera's van RED, tot dslr's met filmfuncties en de GoPro Hero 3. Dat levert af en toe verschillen op in scherpte, maar dat nemen we voor lief, want hoewel sommige beelden misschien technisch niet perfect zijn bestaat het merendeel van de film uit prachtige composities.

Ondanks de rode draad en het feit dat er regelmatig teruggekeerd wordt naar bepaalde dieren, blijft de film nergens echt lang hangen. Dat houdt het tempo hoog en de 97 minuten voelen daarom niet lang aan. Verwonderd verlaten we de bioscoop. De kreet op de filmposter: 'Nederland zoals je nooit eerder zag', wordt zonder meer waargemaakt. Het is bijna niet voor te stellen dat dit zich allemaal op minder dan 35 kilometer van Amsterdam afspeelt. De Nieuwe Wildernis is absoluut de moeite waard en we twijfelen er niet aan dat de film een breed publiek zal aanspreken.

Meer informatie: www.denieuwewildernis.nl

Deze filmrecensie verscheen eerder in DIGIFOTO Pro 3.2013