In gesprek met Daniëlle Hagens: ‘Ik wil altijd een nog beter beeld maken dan ik al gemaakt heb’

15 juli, 2022 - 10:19

Door: Redactie DIGIFOTO Pro 1236

Per toeval rolde ze de fotografie in en heeft daar geen moment spijt van gehad. In de foto’s van Daniëlle Hagens staan (zwangere) vrouwen centraal. Een fantastische ervaring, we spreken de dame achter de camera.

Dit artikel is gepubliceerd in DIGIFOTO Pro 6. 2021, geschreven door: Christel de Wolff en met foto's van Daniëlle Hagens. Je kunt dit magazine zowel digitaal als op papier lezen. Het magazine is via onze webshop te bestellen.

Na de middelbare school begon Daniëlle Hagens aan een studie rechten, maar al gauw bleek dat toch een verkeerde keuze te zijn. Vervolgens maakte ze een switch naar fysiotherapie en werkte een poosje in de farmaceutische industrie. Toen ze gezondheidsproblemen kreeg, zegde ze in overleg met haar werkgever haar baan vaarwel. ‘Ik ben even thuis gaan zitten om te zorgen om mijn gezondheid weer op peil zou komen, maar toen het langzamerhand beter ging, begon ik me al snel vervelen.’ Het was een logische stap naar fotografie als nieuwe hobby, want de passie voor beelden maken zat er altijd al in. ‘Toen ik rond de twintig was, heb ik een rugzakvakantie gedaan met fanatieke wandelaars en daar was ik al de irritante van de groep omdat ik steeds bleef staan om foto’s te maken,’ blikt ze lachend terug.

Aangezet door vrienden die fotografie workshops in het buitenland organiseerden, deed ze eens mee. ‘Toen had ik een iets betere compact camera en ik vond het fantastisch.’ Toen ze na aanschaf van haar eerste spiegelreflexcamera de tip kreeg om manueel te fotograferen, sloeg de paniek toe. ‘Ik was in Frankrijk op vakantie en had een prachtige waterval in een vrij donkere omgeving voor me. Ik maakte een foto en had zwart beeld. Ik dacht dat mijn camera stuk was!’ Uiteindelijk lukte het wel om beeld te krijgen. Door aan de verschillende knopjes te draaien, leerde ze langzamerhand de belichtingsdriehoek kennen, maar nam zich voor om een cursus te gaan volgen om zo de basis onder de knie te krijgen.

Ze volgde een beginnerscursus, maar na de eerste avondles was ze zo enthousiast dat ze het internet afstruinde naar meer informatie. Bij de tweede les was ze daardoor al zo veel verder dan haar medecursisten, dat ze er eigenlijk niks meer kon leren. ‘Vanaf dat moment ben ik met name mijn eigen honden gaan fotograferen en daarna de kinderen van mijn man. Toen kwam de vraag van anderen om hun kinderen op de foto te zetten.’ In 2016 stapte ze naar de Kamer van Koophandel om haar eigen bedrijf op te zetten en al snel kwamen de eerste zwangere dames voor fotoshoots. ‘Ze kwamen in hun eigen kleding, maar dat vond ik niet mooi. Ik werd altijd al aangetrokken door sprookjesachtige beelden en daar horen mooie jurken bij. Ik ben op zoek gegaan naar een alternatief en kwam uit bij Mii-Estilo, een bedrijf dat kleding maakt voor zwangerschapsshoots. Ik heb daar mijn eerste jurken gekocht en ook bij haar vielen mijn foto’s dusdanig in de smaak, dat ik ook regelmatig voor haar nieuwe collecties op de foto mocht zetten. Zo is het gaan rollen en nooit meer opgehouden.’

Meer dan een hobby

Het was naar eigen zeggen nooit de bedoeling om meer dan een beetje bij te verdienen met fotografie, maar het werd toch al snel een fulltime baan voor Daniëlle. Vanaf het eerste moment mocht ze klanten vanuit heel Nederland en België ontvangen en niet veel later werd ze ook gevraagd om workshops te geven. ‘Dat vond ik nogal spannend, want ik kreeg ook cursisten die de Fotovakschool of Fotoacademie hadden afgerond en ik dacht dan alleen maar: wow, in 2014 had ik nog zwart beeld!’ Toch lukt het de autodidact fotograaf om haar cursisten veel bij te brengen. Ik begon met het fotograferen met natuurlijk licht, ik had immers geen studio dus ik deed al mijn fotografie buiten. Veel portretfotografen worstelen juist met natuurlijk licht, dus in mijn eerste workshops zwangerschapsfotografie stond juist dit thema centraal.’

In 2017 kwam er een studio. ‘Ik zat op een zaterdag op de bank en sprak de wens uit om een eigen studio te willen. Dezelfde dag was ik bij kennissen op bezoek en liet ik mijn idee vallen. Zij vertelden me dat er een pand in de buurt leeg stond en dat ik best kon informeren. Op maandag ben ik gaan bellen en de woensdag erna had ik de studio,’ blikt ze terug. ‘Ik ben begonnen met de helft van het pand en heb een collega fotograaf, die volledig thuis was in studiofotografie, gevraagd om me te helpen met het inrichten. Na een paar maanden was de ruimte al te klein en heb ik de ruimte ernaast erbij betrokken.’ Deze ruimte bleek na vier jaar ook te klein en ze groeide naar een nog grotere ruimte. Het is nog groter en ik kan ook de hoogte in, waardoor ik nog mooiere lichtopstellingen kan creëren.’

Fine art portretten

De overgang van kinderfotografie naar zwangerschapsfotografie ging geleidelijk. Daniëlle vertelt: ‘Ik voelde me altijd al aangetrokken tot fine-art portretten, ook toen ik voornamelijk kinderen fotografeerde. Ik had een storytelling focus, waarbij de kinderen niet per definitie in de camera lachen. Maar wanneer ik dat in opdracht deed, kreeg ik het bijna niet verkocht. Klanten zagen op mijn website wel de foto’s die ik maakte en kozen daarvoor, maar op het moment van de fotoshoot, verwachtten ze eigenlijk toch weer de geijkte portretten. Ze moedigden hun kinderen dan ook aan om maar in de camera te lachen. Dat begon op een gegeven moment te wringen, Ondertussen kwamen er steeds meer zwangerschapsshoots en kon Daniëlle stoppen met kinderfotografie. ‘Mijn klanten vonden het heel erg, maar ik kon niet de beelden maken die ik wilde maken en dat was voor mij een dealbreaker.’

Passie is belangrijk en daarom springen de foto’s van Daniëlle er ook uit. ‘Gek genoeg heb ik zelf geen kinderen, maar ben ik wel het fotograferen van newborns en zwangerschappen ingerold. Ik vind het prachtig om te doen, vooral omdat ik het helemaal kan stijlen met jurken en doeken, het is datgene wat echt mijn handelsmerk is geworden en waar klanten voor terugkomen.’ Geïnteresseerden komen bij haar omdat ze iets op haar website hebben gezien wat ze ook wel zouden willen. ‘Ik moet daar wel een beetje in sturen,’ geeft Daniëlle toe. Dat lukt niet altijd, er zijn soms klanten die iets heel specifieks willen. ‘En omdat ik professioneel werk, laat ik het dan soms ook een heel klein beetje los. Maar het allerfijnste vind ik wanneer een klant aangeeft dat ik de vrije hand heb in de styling . Sinds kort werk ik samen met een visagiste en ik kies er bewust voor om die visagie, wat een uur tot anderhalf uur duurt, al in de studio plaats te laten vinden. Op die manier leer ik de klant al een beetje kennen en kan ik dat verwerken. Wanneer we dan beginnen met de shoot kan ik echt iets unieks maken wat bij de klant past.’

Ze doet geen uitgebreide preconsultatie, maar dat er altijd iets is wat bij de klant past, is een ding wat zeker is. Daniëlle heeft namelijk meer dan 200 jurken klaar staan. ‘Meestal vraag ik naar de favoriete kleuren en zoeken we daarop een kledingstuk uit. Vervolgens kies ik een achtergrond bij de outfit.’ Het beschikken over een eigen fotostudio is dan ook geen overbodige luxe. ‘Toen ik nog alles buiten fotografeerde was het vaak een race tegen de klok. Wanneer iemand een aantal jurken had uitgekozen, moest ik daarbij razendsnel een mooie locatie zien te bedenken, waarop dan ook nog eens mooi licht aanwezig zou zijn. Omdat ik een hond heb, wandel ik veel en ken ik de buitengebieden en weet ik op welke momenten ik waar moest zijn voor het mooiste licht. Dat is ook de reden dat ik uitsluitend op voor mij bekende locaties fotografeer.’

Van zwangerschap tot moeder en kind

‘Toen ik voornamelijk zwangerschappen fotografeerde, lag het voor de hand dat moeders ook foto’s wilden van hun pasgeboren kindje. Toen ik de studio eenmaal had, ben ik ook begonnen met newborn fotografie. Bij vlagen had ik het heel druk met newborn, maar de focus ligt nog steeds het meest op zwangerschappen. Toen kwamen er volgers op social media bij die niet meer zwanger waren, maar zo graag een shoot in mijn stijl zouden hebben gehad als ze eerder van mijn werk hadden gehoord.’ Het opzetten van Mommy-Me shoots was toen een logische stap. En sinds een half jaar kunnen ook vrouwen zonder kinderen bij haar terecht voor een portretshoot in haar herkenbare stijl. ‘Boudoir en beauty ben ik vanuit de vraag van mijn volgers gestart en het sloeg in als een bom. Ik wil het graag in de sfeer houden van wat ik al doe en dat wordt gewaardeerd.’

Echte schoonheid

Wanneer je een tijdje naar de foto’s in dit artikel hebt gekeken, kun je je niet voorstellen dat het geen professionele modellen zijn die zijn geportretteerd. Daniëlle is een meester in het vastleggen van de schoonheid in iedere vrouw, ook wanneer zij worstelt met wat extra zwangerschapskilo’s of andere perikelen zoals zwangerschapsacne. ‘Wanneer een klant bij me komt en zegt dat die dames op de foto allemaal zo mooi zijn, dan denk ik: dat ben jij ook. Het is aan mij om dat eruit te halen en waar ik nog steeds heel blij van word. Voor een groot gedeelte gelden de gewone portret regels, waarbij de poses en het licht extreem belangrijk zijn. Ik probeer altijd s-curves te creëren en dat is best pittig voor iemand die zwanger is. Daarom fotografeer ik ook het liefst tot 34 weken in de zwangerschap, omdat ik best veel vraag om tot het mooiste beeld te komen.’ Voor een klant zonder fotografie ervaring voelt het ook vaak ongemakkelijk om verschillende poses aan te nemen, maar als Daniëlle hen dan tijdens de shoot al een foto laat zien, snappen ze meteen waar het allemaal goed voor is. ‘Het is vaak even zoeken want het is voor iedereen anders hoe zij er het mooiste uitkomt. Ik hou erg van intense blikken, maar soms komt er iemand binnen met een mooie glimlach en zou het zonde zijn om die niet te laten zien. Ik probeer het ook aan te laten sluiten bij de persoon die op de foto gaat en dat zij zichzelf ook kan herkennen in het beeld.’

Improvisatie

Uit het gesprek met de dame achter het prachtige beeld, blijkt vooral dat het proces heel losjes verloopt en niet van tevoren wordt uitgedacht. Deze werkwijze lijkt totaal niet te matchen met de tot in de puntjes uitgewerkte beelden die we zien. Hoe kan dat? ‘Mijn hoofd zit altijd helemaal vol met beelden, ik ben er altijd mee bezig en kan overal inspiratie uithalen. Dat sla ik op en mijn hoofd gaat ermee verder. Ik heb een paar concepten paraat en wanneer er dan iemand binnenkomt waarvan ik denk dat zij zou passen bij het beeld dat ik wil maken, kan ik het snel uitvoeren. Mijn klanten zien beelden op mijn website en socials en dat geeft me houvast in wat zij willen zien. Ik kan altijd creëren wat ik al eerder heb gemaakt, maar tijdens een shoot probeer ik er extra dingen van mezelf aan toe te voegen. Dan ontstaat het nieuwe beeld, ik ga hierin heel spontaan te werk.’ Het scheelt ook dat de fotograaf haar studio van binnen en buiten kent en precies weet wat ze moet doen om het beeld te maken wat ze in haar hoofd heeft. Zoals ze ooit begon aan het draaien van knopjes op haar eerste spiegelreflexcamera, heeft ze ook het werken met studiolicht helemaal eigen gemaakt. ‘Ik kijk vaak hoe andere fotografen hun beeld hebben gemaakt en probeer dat dan te analyseren Het is een proces wat ik altijd op de achtergrond heb draaien en waar ik veel van leer.’

Nabewerking

Omdat het heel druk is met shoots, is het belangrijk om de foto zo goed mogelijk uit de camera te halen. Op die manier gaat er niet te veel tijd verloren aan het nabewerken. ‘Mijn eerste studio was beperkt, klein en laag. Daardoor kon ik het licht niet altijd neerzetten zoals ik het zelf wilde en dan moest ik dat achteraf een beetje bijwerken. Maar in mijn nieuwe studio is dat probleem opgelost en beperk ik me tot de basis van portretten bewerken zoals skin retouching, en natuurlijk mijn eigen sausje. Ik werk uitsluitend in Photoshop en heb een paar handelingen die ik altijd uitvoer. Ik gebruik een paar plugins voor de huidbewerking en maak veel gebruik van dodge en burn. De RAW beelden ogen vaak nog wat vlak en door de hooglichten en schaduwen aan te pakken, laat ik de beelden er echt uitspringen.’

Over de vraag hoe ver ze gaat met het bewerken van de huid kan Daniëlle heel kort zijn. ‘Ik bespreek het altijd. Aan moedervlekken kom ik niet, tenzij iemand het vraagt, maar een pukkeltje of kleurverschil, wat bij zwangere vrouwen vaker voorkomt, werk ik weg. Littekens en andere opvallende kenmerken bespreek ik ook altijd. Bij zwangere dames zie je ook vaak striae en die kan ik verzachten of helemaal weglaten, afhankelijk van wat de klant wil.’

Prijzen en awards

Op de website van Daniëlle prijken naast prachtige foto’s ook een overweldigende hoeveelheid prijzen en awards. ‘Ik begon met het plaatsen van foto’s in Facebookgroepen en ben toen gaan insturen naar wedstrijden. Tot mijn verbazing kwamen daar snel awards uit.’ Het werden er veel, in diverse categorieën van grote en kleine wedstrijden. ‘Ik ben het meest trots op de WPPI awards,’ vertelt Daniëlle. ‘Dat is een van de grootste internationale wedstrijden voor bruids- en portretfotografen. Ik won een derde en een tweede prijs in de categorie zwangerschap en newborn en een derde prijs in de categorie familiefoto’s. De awards staan nu te prijken op een kast in mijn studio en dat vind ik toch wel heel gaaf.’

Het ontvangen van een award is niet het enige leuke aan fotowedstrijden. ‘Het is ook een unieke kans om feedback op je werk te krijgen. De eerste keer vond ik dat niet zo heel leuk om te horen,’ geeft ze lachend toe. ‘Maar ik ben toch kritischer gaan kijken dankzij de ontvangen feedback. Ik neem de kritiek mee in de shoots die ik later doe en verbeter daardoor mijn werk ook weer.’ Welk soort feedback we dan aan moeten denken? ‘De positie van een hand bijvoorbeeld, of een gezichtsuitdrukking, compositie . Ik wil altijd een nog beter beeld maken dan ik al gemaakt heb en dat streven past ook bij het veelvuldig insturen naar fotowedstrijden. Ik krijg op die manier feedback op de dingen waar ik zelf geen erg meer in heb. Mijn directe omgeving vindt mijn foto’s allemaal mooi en dat is heel leuk, maar daar leer ik niks van.’

Toekomst

Het is een terugkerend patroon dat ze nooit grote veranderingen plant, maar dat deze gewoon op haar pad komen. ‘Ik ben nooit een lange termijn denker geweest. Ik zit vaker op de bank en bedenk dan wat ik misschien eens zou willen. Sommige ideeën werk ik uit, anderen laat ik staan voor een later moment. Toen ik net begon, zei iemand dat ik me moest gaan bedenken waar ik over vijf jaar wil gaan staan, wat ik wilde doen en wat ik wilde verdienen per shoot. Dat is nu ongeveer vijf jaar geleden en ik ben er ver overheen. Ik had nooit het idee fulltime fotograaf te worden, maar dat werd ik wel. Het goede nieuws is dat ik voordat ik de fotografie in rolde altijd al na een tijdje zat was wat ik aan het doen was en naar een nieuwe baan ging. Dat ik dit nu al zeven jaar doe en er nog steeds erg veel plezier in heb, is uniek voor mij en een teken dat het goed zit.’