Dirk Wolf: fotograferen vanuit een onderbuikgevoel

De Lex van Rossen Award is een stimuleringsprijs voor jonge, Europese muziekfotografen. De prijs is vernoemd naar popfotograaf Lex van Rossen en wordt jaarlijks uitgereikt. Met zijn fotoserie van de Belgische band Triggerfinger sleepte Dirk een nominatie in de wacht.

Onderbuikgevoel

Eén ding wil Dirk toch even duidelijk maken: “Dat ik genomineerd ben betekent niet dat ik alleen maar popfotograaf ben, dat is slechts een aspect van wat ik doe. Een geliefd aspect, dat wel, maar ik ben veel breder dan dat alleen.” Als klein jongetje stond hij al in de doka van de vader van een schoolvriendje. Experimenteren met film, filters en belichting had voor hem iets magisch. Deze magie heeft fotografie voor Dirk nog steeds, dat blijkt wel uit de grote toewijding waarmee hij werkt. Oorspronkelijk komt hij uit de commerciële en redactionele hoek waar hij zich vooral bezighield met portretten en landschappen. Omdat er ook brood op de plank moet komen doet hij nog steeds veel werk in opdracht, maar hij houdt ondertussen zoveel mogelijk tijd vrij voor eigen werk. “Ik kan er natuurlijk voor kiezen om alleen nog maar commerciële fotografie te doen, dat verdient genoeg. Maar ik ben nou eenmaal een spring-in-het veld en ga mijn onderbuik­gevoel achterna.”

Foto © Dirk Wolf - Triggerfinger / LA recordings

Foto © Dirk Wolf - Serie: Mens&Machine

Stramien of feeling

Dirks onderbuikgevoel streeft de technische uitdaging die reclamefotografie biedt voorbij, hij heeft een uitlaatklep nodig voor zijn tomeloze creativiteit. Die vindt hij in zijn vrije werk en is in veel opzichten noodzakelijk voor hem. “Werken in opdracht vind ik nog altijd een fijne afwisseling op vrij werk en ik doe het graag. Maar ik ben ook heel eigenwijs en vind soms dat ik het gewoon beter weet dan de rest en dan is werken in opdracht niet zo handig. Omdat ik de uitlaatklep van mijn eigen werk heb kom ik echter niet in conflict met mijn opdrachtgevers en kan ik tijdelijk het stramien van de reclamewereld accepteren.” In zijn vrije werk richt hij zich op allerlei fotografievormen waarvan muziekfotografie wel een belangrijke is. “Met die tak heb ik de meeste feeling. Als ik muziek hoor roept dat een bepaald gevoel op waaruit dan weer allerlei ideeën komen hoe ik dat in beeld kan brengen.”

Magische drive

Of het nu gaat om zijn muziekfotografie of andere beelden, als je het werk van Dirk wil beschrijven ontkom je niet aan een karakterisering als surrealistisch. Wellicht is ‘magisch’ zelfs een geschikte typering. Hij houdt veel van externe belichting en plaatst mensen graag in een vreemde, licht onheilspellende omgeving. Dat er achter elke foto ook een verhaal schuilgaat, is al in zijn vroege werk te zien waar vervreemding een grote rol speelt. Zo beeldde hij de ongemerkte dominantie van de technologie op de mensheid af door mensen als kleine wezens naast enorme machines te zetten. “Het is leuk als mensen het verhaal herkennen en begrijpen, maar ik vind het ook prima als ze het gewoon een mooie foto vinden” verklaart Dirk. “Het verhaal erachter is meer een noodzakelijke drive waardoor het me lukt een beeld te maken, dan iets wat het publiek per se moet herkennen.”

Foto © Dirk Wolf

Grens

Die drive is voor Dirk het belangrijkst. Wat er daarna met zijn werk gebeurt, ziet hij dan wel. “Natuurlijk vind ik het leuk als ik het kan exposeren of publiceren. Maar als dat een doel op zich zou worden, gaat het financiële aspect een te grote rol spelen en is vrij werk geen vrij werk meer”, vertelt Dirk. Het enthousiasme waarmee hij vertelt dat zijn werk nu in de muziekwinkel Concerto hangt verraad dat hij het heel leuk vindt als zoiets uiteindelijk wel gebeurt. Dirk erkent: “Een expositie is geweldig, als ik mijn werk in zo een omgeving zie hangen zie ik het eigenlijk pas écht.” Het werk wat nu in de Amsterdamse winkel hangt hoort bij de genomineerde serie. Hij vindt het grappig dat het een nominatie kreeg omdat juist deze serie een uitzondering is op zijn normale werkwijze. “Het aparte is dat dit precies de serie is die zich op de grens tussen werk in opdracht en vrijwerk afspeelt. Ik begon de serie die puur uit persoonlijke interesse. Ik ben meegegaan naar Los Angeles en volgde de band bij een aantal optredens en opnames. Pas later is het idee gekomen om er een boek van te maken en dat op de markt te brengen.”

Foto © Dirk Wolf

Varkens knuffelen

Typisch voor deze serie is dat Dirk iets deed wat hij bij vrij werk nooit zo snel zou doen: hij fotografeerde alles digitaal. Omdat het een groot project was, had hij geen andere keus. Uiteindelijk is zijn eerste serie geworden waarin het gelukt is om met een digitale camera een analoge sfeer te creëren. Toch gebruikt hij liever zijn analoge camera en daar heeft hij een overtuigende verklaring voor: “Bij digitale fotografie druk ik veel te vaak op de knop, nu dwing ik mezelf om secuur te zijn. Ik gebruik het liefst een grootformaat camera, dan kan ik net andere hoeken pakken en dat geeft veel extra aan een foto. Een digitale camera heeft veel minder lensoppervlak en de scherpte is totaal anders.” Maar naast de techniek vindt Dirk dat analoge fotografie een bepaalde magie heeft. Met een aantal mooie vergelijkingen maakt hij duidelijk dit medium simpelweg bij zijn levensstijl hoort: “Ik heb nu eenmaal een voorliefde voor ambachtelijke producten. Ik heb liever vinyl dan cd en liever kaas van de kaasboer dan van de supermarkt. Als een boer elke dag dolgelukkig zijn varkens knuffelt straalt dat af op het product en uiteindelijk is dat precies hetzelfde waarom ik van analoog houd.”