Expositie: kolossale naaktfotografie en menselijke installaties van Spencer Tunick
Spencer Tunick tart alle kunstdisciplines. De fotograaf transformeert publieke ruimtes met tijdelijke monumenten van mensen die locaties herdefiniëren met complexe, organische composities. Deze zijn figuratief of abstract, openbaar, uiterst intiem en verbeelden oprechte eenheid en ook verschillen. De foto’s zijn schilderachtig, sculpturaal en tegelijkertijd installaties. De expositie reflecteert op het werk van de kunstenaar dat zich kenmerkt door abstractie, traditionele groepsportretten en "het lichaam zonder kleding".
De kunstenaar ensceneerde zijn eerste foto’s van naakte lichamen in stedelijke landschappen in het New York van de jaren negentig. Ondanks dat openbare naaktheid er legaal was, werd Tunick toch gearresteerd. Terwijl naaktheid een provocerend schouwspel was in zijn vroege werken, ziet de kunstenaar het alleen als "het lichaam zonder kleding". Zoals bij de honderden beschilderde, blauwe lichamen in 'Sea of Hull', die een anonieme straat transformeren in een abstract (menselijk) waterlichaam dat door de stad trekt. Naaktheid is een rekwisiet, zoals stof, verf of zonnelampen; het activeert de ruimte op een energieke manier.
Als er een genre van toepassing is op het oeuvre van Spencer Tunick, dan is het wel de groepsfoto. Tunick verzamelt soms duizenden mensen en orkestreert hun posities zorgvuldig. In een tijd waarin naakt gefotografeerd worden een gangbare praktijk is, tilt Tunick het genre naar een hoger niveau om een ontmoetingsplaats te creëren voor hedendaagse kunst en haar publiek. Dit is duidelijk te zien bij 'Columbia', waar de omgeving vol staat met mensen op elke hoek van het frame. Het vastleggen van een groep wordt een opwindend, dynamisch moment.
De massa’s lichamen – wat de kunstenaar "the body in multiple" noemt – is een onmiskenbaar boeiend element van Tunicks werkwijze. 'Bodø Bodyscape' is een ode aan dit fenomeen, waarbij menselijke lichamen over een heuvel worden gevouwen met uitzicht op een kleine Noorse stad. Elke persoon houdt een lamp op zonne-energie in hun uitgestrekte armen, die de stadslichten op de achtergrond weerspiegelt. Als land art gebruikt Tunick het lichaam als zijn organisch materiaal om tijdelijke sculpturen in natuurlijke omgevingen te creëren. Hij speelt met tegenstellingen tussen publiek en privé, en organisch en kunstmatig. Uiteindelijk verandert Tunick steden in lichamen en lichamen in steden, en maakt het bekende ongekend betoverend.
Spencer Tunick (1967) woont en werkt in New York. Hij volgde een opleiding aan het Emerson College in Boston (MA, 1988) en het International Center of Photography in New York (1990). De installaties zijn onder meer gemaakt in opdracht van de XXV Biënnale van São Paulo, Institut de Cultura de Barcelona, Saatchi Gallery in Londen, Museum of Contemporary Art (moCa) Cleveland, Kunsthalle Wien en MAMBO, Museum of Modern Art of Bogota.
Lees meer
