Een dag naar een festival met de concertfotograaf
Festivalfoto's, als het even meezit krijgen we ze in de zomer van 2022 weer te zien. Uitzinnige menigtes in tenten waar het dak van af gaat, maar vooral: artiesten in actie. Hoe krijg je toegang tot de felbegeerde photo pit, het deel vlak voor het podium? En hoe ziet zo'n dag er uit?
Accreditatie
Om een foto- of perspas te krijgen, moet je eerst accreditatie doen namens het medium waarvoor je platen schiet. Bij de grote festivals kom je daar niet zomaar tussen, alleen concertfotografen van grote kranten, muziekbladen en -websites worden toegelaten. Dat wil niet zeggen dat het onmogelijk is om in de photo pit terecht te komen. Veel muziekwebsites kunnen wel fotografen gebruiken (denk aan 3voor12 en Festivalinfo) die op vrijwillige basis werken. Namens dat medium doe je accreditatie. Lokale festivals zijn daar wat makkelijker mee dan pakweg Lowlands.
Eerste drie nummers
Er is op diverse plekken op zo'n groot festival (denk aan de perstenten) een wifiverbinding om tussendoor foto's te bewerken en te verzenden naar de met smart wachtende redactie. Zelf onbeperkt internet tot je beschikking hebben is ideaal, ook omdat je de berichtgeving omtrent het fotograferen niet mis wilt lopen. Een tip: wissel nummers uit met collega's. Soms spelen er bands die helemaal niet gefotografeerd willen worden, soms is er een overactieve manager die de fotografen hoogstpersoonlijk en stuk voor stuk wil goedkeuren. Intussen ben je voornamelijk bezig met van hot naar her wandelen omdat je A: zoveel mogelijk bands en dj's wilt vastleggen en B: vaak alleen de eerste drie nummers mag fotograferen. Waar die regel op slaat? Geen idee. Doorgaans vinden capriolen zoals het biertje-vangen door John Coffey op Pinkpop pas later tijdens de set plaats.
Duwen en trekken in de photo pit
De photo pit was vroeger drukker dan nu, omdat crowdsurfers daar door de security werden opgevangen. Menig concertfotograaf kan erover meepraten: de massale stroom over het publiek zwemmende fans van wie ze zo nu en dan een schoen in de nek kregen. Zeker in de jaren '90, toen veel festivalgangers legerkistjes droegen, was dat geen pretje. Nu is dat crowdsurfen verboden, dus beperkt die drukte zich voornamelijk tot pers en security. Toch kan het hier soms nog steeds duwen en trekken zijn, het podium is zo'n drie meter hoog en elke fotograaf wil de artiest uit de beste hoek in actie vastleggen. Een op de rand van het podium solerende gitarist als Slash trekt de fotografen aan als een meubelboulevard dagjesmensen op tweede Paasdag, maar dan erger. En denk je dat je het ergste hebt gehad, dan volgt de grootste klus: het selecteren van je mooiste platen.
Lees meer
