Column: Wegwerpcamera

Met de nieuwste digitale camera’s kun je bijna alles door op één knopje te drukken. Het kan haast niet fout gaan. De camera is zo slim dat het aangeeft wanneer er geen geheugen kaartje inzit, het schermpje zwart blijft wanneer de lensdop nog op de lens zit en dienst weigert als de batterijen leeg zijn. Toppie dus! Vandaar dat camera’s met zulke dikke gebruiksaanwijzingen komen; je kunt de oorzaak van de weigering erin opzoeken.

Ik en enkelen onder jullie vragen zich wel eens af of we niet te ver gaan. Verafgoden we de techniek niet teveel? Vertrouwen we niet teveel op die Oosterse techniek, is dit niet een nieuwe ‘vijfde colonne’, worden we niet té afhankelijk van de digigeest? Wat zou er gebeuren als die geest plots geen zin heeft om uit de fles te komen? Wel is duidelijk dat de gemiddelde digitale camera slimmer is dan de gemiddelde digitale camera-gebruiker. Die heeft zoveel knopjes, toeters en bellen dat de gebruiker vaak alleen de volautomaat-stand gebruikt. Jammer, want je kunt er zoveel meer mee. Ter overweging, voordat je je camera wegwerpt (letterlijk of figuurlijk) voor een duurder ‘beter’ model, vraag je dan eens af: maak ik met de nieuwe camera ook betere foto’s?

"Vertrouwen we niet teveel op die Oosterse techniek, is dit niet een nieuwe ‘vijfde colonne’, worden we niet té afhankelijk van de digigeest?"

De techniek is niet zaligmakend, dat is bekend. Een treffend voorbeeld daarvan heb ik  gezien toen mijn buik nog geen softbox was, heeeeel lang geleden. Een aantal collega’s en ikzelf had zijn/haar beste foto zelf uitvergroot, tot behangformaat. Een paar hadden met een Hasselblad gefotografeerd, een paar met een Rollicord en Rolliflex en ik met een Mamiya C330. De foto die het meest bekeken werd, was niet gefotografeerd met een dure Duitse 6x6 of Japanse tweeoog, maar met een 4x4cm negatief in wellicht de meest geproduceerde en goedkoopste consumentencamera ooit, een Kodak Instamatic!

Wat had die man gedaan? Door het nemen van proefopnames vastgesteld wat de exacte sluitersnelheid en diafragma’s van die camera waren. Daarna de camera op een statief gezet en er naast gaan zitten en gewacht met een lichtmeter tot het licht precies die waarden van de camera bereikte. Toen op het ontspanknopje gedrukt! (Misschien hielp het ook een beetje dat zijn model erg schaars gekleed was.) Hoe dan ook, het geeft wel aan dat je met ‘heel weinig’ vreselijk veel kunt. Je moet wel geduld, visie en materiaalkennis hebben.

Zelfs de duurste en meest intelligente camera’s kunnen je dat niet bijbrengen, dat moet je echt helemaal zelf doen.