Wat studenten droegen toen ze seksueel werden misbruikt

Tijdens de zomer voor haar afstudeer jaar, las Katherine Cambareri het boek Missoula, geschreven door Jon Krakauer. Het maakte haar kwaad om te lezen hoe oneerlijk aanranding gevallen worden behandeld. Het boek opende haar de ogen over hoe slachtoffers vaak de schuld krijgen en welke vragen hen gesteld wordt; wat ze bijvoorbeeld hadden gedragen en of ze hadden gedronken.

"Vragen als deze worden gevraagd om de dader, in plaats van het slachtoffer, te beschermen," vervolgde ze. "Ik vind het stompzinnig dat overlevenden soms worden beschuldigd, voordat ze zelfs de kans hebben gehad om hun verhalen te vertellen. Ik wilde iets doen om te bewijzen hoe onnodig het is om deze slachtoffer-schuld-vragen te stellen."

Voor haar serie vroeg Cambareri slachtoffers via Facebook om zo moedig te zijn om hun aanranding te delen. Alleen vrouwelijke studenten reageerde op haar verzoek, waardoor de omvang van het project slonk. Cambareri vroeg de vrouwelijke studenten vervolgens of ze de kleren mocht fotograferen die zij droegen tijdens de aanvallen.

Een schreeuw in stilte

Cambareri fotografeerde onder andere een wit V-hals T-shirt, grijze joggingbroek, witte Converse sneakers en een hemdje met bloemenprint. De kledingstukken werden op een griezelige manier geplaatst tegen een zwarte achtergrond. De licht verkreukelde kledingstukken schreeuwen in stilte voor de onrechtvaardigheden die ongeveer 23 procent van de vrouwelijke studenten aan Amerikaanse universiteiten niet alleen worden gedwongen te verduren, maar waar ze soms ook nog verantwoordelijk voor worden gehouden. "De maatschappij gaat ervan uit dat de slachtoffers onthullende kleding dragen als ze seksueel zijn misbruikt," zegt Cambareri. Maar zoals ze probeert aan te tonen in haar serie, is dat onjuist.

Cambareri was tijdens haar project bang dat ze teveel vroeg van de slachtoffers, toen ze vroeg om de pijnlijke ervaringen te herbeleven. Maar ze was ervan overtuigd dat het project positieve effecten had en de toestemming van haar vrijwilligers maakte de foto's de moeite waard. "Ik voel een speciale band met elk van de vrijwilligers, want door deel te nemen, vertrouwen ze me met het feit dat ze seksueel misbruikt zijn. Ze vertrouwen me om hun kleding te gebruiken op een positieve manier. Het doet me beseffen dat er nog veel moet worden gedaan op het gebied van preventie."

Ongemakkelijke ervaring voor de kijker

Cambareri hoopt haar project voort te zetten na het afstuderen en streeft er naar om meer mannen in het project te omvatten. Voorlopig wil ze gewoon haar werk laten zien. Ze wil dat het wordt verteerd en begrepen, zelfs de ervaring van haar werk kan pijnlijk zijn.

"Ik hoop echt dat mensen ongemakkelijk worden als ze naar mijn werk kijken. Ik wil dat mensen nadenken over het feit dat mensen het slachtoffer de schuld geven en dat de vraag 'Wat had je aan?' geen geldige vraag is, want slachtoffers vragen nooit om aangevallen te worden. Seksueel geweld wordt veroorzaakt door een persoon die besluit om een ander persoon aan te vallen, om geen enkele andere reden. Ik hoop dat de kijkers in staat zijn om zich eens in de schoenen van een slachtoffer te verplaatsen. Zich voor te stellen dat ze de kledingstukken van hen dragen."