Mensen zijn als boeken, je kan, als de eerste pagina je raakt, dan kan je mensen lezen. Je praat over ditjes en datjes, en dan ga je over op vragen die emoties oproepen, voorzichtig want anders slaat je model totaal dicht en worden je foto's saaie, niet waardige portretten. Als dat is wat je wilt, dan is portret fotografie misschien de juiste richting. Ik dacht dat macro fotografie mijn 'ding' was maar mijn portretten geven het gevoel dat je krijgt alsof diegene op dat moment voor je staat, zijn verdriet verscheurd hem maar je kunt niets doen want het is niet aan jou...Dát is wat ik zoek, waar ik naar op zoek ben, soms overvraag ik mijn 'model' en komt ze/hij niet meer terug. Dit model komt altijd terug, ik ben zijn moeder...