Hallo van je gluurbuur
Fotografie is de kunst van het kijken [ook wel observeren, ensceneren, gluren en/of zien]. Ik ben vaak zo bezig met kijken wat er allemaal gebeurt, wat de moeite waard is om te zien, dat praten of schrijven niet altijd makkelijk vangt waar het beeld over gaat: Hoe kun je je plezier over een bepaalde kleur bijvoorbeeld echt goed in tekst zetten? Of uitleggen waarom ik op beeld vaak gesloten ogen intiemer vind dan open ogen? Maar, omgekeerd geldt het geloof ook: Sommige mensen kijken niet zo, die hebben tekst nodig om het te begrijpen. Interessant wel dat ik dit allemaal bedenk tijdens het schrijven, laat ik mezelf ook eens voorstellen.
Tekst en fotografie: Maan Limburg
Aangenaam, ik ben Maan. Een Utrechtse avonturier die nu elf jaar freelance fotograaf is en last heeft van multiple tank syndrome (Multiple Tank Syndrome is een uitdrukking die gebruikt wordt door eigenaren van aquaria om de behoefte aan meer en grotere aquaria te beschrijven. Ik heb er inmiddels 3, waarvan de grootste 350 liter is. Ooit wil ik zo’n écht muurvullend aquarium.). Sinds nét voor COVID besloot ik me meer op mijn kunst te gaan richten, dus sinds een jaar of vijf ben ik Kunstenaar en Fotograaf. Dat vind ik grote labels, vandaar de hoofdletters, maar daar kom ik ooit nog op terug.
Ik kan ontzettend genieten van een mooie, matte afdruk van mijn werk en probeer iedereen altijd aan het printen te krijgen, want het is echt veel bijzonderder dan op je scherm. Daarnaast is Japan een van mijn grote lievelings bestemmingen en reis ik graag. Mijn eerste grote kunstproject was een expositie en fotoboek over de leegstand in Japan (zie ook 'The Lost World', ik ontdekte toen ik in een busje het land doorkruiste dat zo’n 14% van alle huizen leeg staat daar en maakte eindeloos veel foto’s). Dat was mijn langstlopende project -tot nu toe-, maar ik deed nog veel meer mooie dingen die je op mijn site kan bekijken.
Mijn start was met een 350D camera met een 50mm lensje waarmee ik eindeloos veel van mijn vrienden fotografeerde. Daarna mocht ik assisteren bij vrienden die wel echt konden fotograferen en na een tijdje besloot ik om voor €85 per maand een studio te delen met vier andere fotografen. Dat was een vrij grote investering toentertijd (ik studeerde nog, “nieuws en media”) maar het leek me goedkoper dan naar de kunstacademie switchen. Gelukkig kreeg ik snel daarna een baantje bij een vakantieveiling-achtige fotostudio waar ik elk uur een nieuwe klant fotografeerde. Het werk betaalde waardeloos, maar ik leerde wel om op hoog tempo goed te kijken, te belichten en écht iedereen mooi op beeld te vangen. En het was een plek waar ik kon experimenteren met apparatuur, dus ik leerde mezelf ook een sterke basis qua techniek daar.
Sinds 2014 werk ik als freelancer, met in het begin vooral een focus op editorial en mode-achtige beelden van mensen. Mijn beeld is altijd een beetje rauw en dromerig, met veel nadruk op de persoonlijkheid en te weinig op de kleding om echt modebeeld te zijn (kleding interesseert me toch niet genoeg, kwam ik achter). Dit werkt heel fijn voor portretten en opdrachtgevers, ik snap daardoor goed wat werkt op beeld en wat kleding en kleur doen voor de uitstraling, maar ik merkte ook dat mijn eigen werk altijd nog net wat “raarder” en emotioneler was. En na me een aantal jaar meer op het ontwikkelen van mijn blik, techniek, zakelijke kant en portfolio gericht te hebben, durfde ik dus te kiezen voor meer echt eigen werk maken.
'My AIdreams' met model Tinotenda Mushore en MUA Danny Jansen, assistentie door Yasmine Asha
En dat was eigenlijk het spannendste wat ik deed tot nu toe. Had ik genoeg geleefd, genoeg gezien, genoeg een eigen stem daarvoor? Ken ik mezelf en ‘mijn’ wereld goed genoeg om werk te maken wat er toe doet? Maakt dat überhaupt uit? Inmiddels snap ik wel dat mijn werk vaak gaat over verwondering en waardering. Over het feit dat we leven (floating on a rock in space) terwijl de kans hierop minimaal was, over hoe mooi de natuur is, over de opkomst van nieuwe technologieën, over hoe de wereld zo complex kan zijn als ‘ie is. En fotografie is vaak de makkelijkste vorm van het delen van mijn verwondering over al die magie en gekkigheid door goed te kijken en te gluren naar alles om ons heen. Dus, wat is fotografie voor jou?
Een expositie van 'Lost World'- in een leegstaand pand in Utrecht, 2022, ondersteund door OP&
Wil je meer zien van Maan Limburg? Houd digifotopro.nl in de gaten voor column updates of volg haar op Instagram via @maanlimburg!
Lees meer
