Het blijft een bizar fenomeen dat fotograferen met lange sluitertijden als ik me de omstandigheden erbij herbeleef. De wind raasde om mij oren, de golven beukten teken de oevers en het water spatte me aan alle kanten langs het gezicht. De camera en de lens hadden het zwaar en ik bleef maar poetsen tegen de druppels op mijn lens en nd filters. Het is alsof je de natuur hebt weten te bedwingen wanneer er zo'n plaat uitrolt met sereniteit en mystiek en nog net wat kleur van een verdwaalde zonnestraal de nog net wist door te schijn tussen de grijze wolkenmassa.