Dit jaar zijn we op vakantie geweest in Normandië. We zaten vlakbij Omaha Beach. Omaha Beach is een strand met een verleden. Als je op het strand bent ziet het er eigenlijk uit als ieder ander strand. Mensen die zonnebaden, kinderen die zandkastelen bouwen, tieners die een potje voetballen, zwemmers enz enz. alles wat je op een strand gewoon tegenkomt. Maar als je dan zelf neer ploft op je handdoekje de kinderen insmeert met factor 30 en dan op zoek naar schelpen gaan, zit je er toch met een dubbel gevoel en denk ik aan Tom Hanks, die in de film Saving Private Ryan gelijk al zijn halve peloton ziet sneuvelen nog voordat ze maar één voet op het strand gezet hebben.

Op het strand wilde ik onze jaarlijkse groepsfoto maken. Maar hoe? Ik vond dat het toch wel een beetje ingetogen en met respect moest zijn. Een sobere omgeving met onze vrolijke kids in het licht. Ik wilde daarom de foto gaan maken zoals Rineke Dijkstra haar strandportretten heeft gemaakt. Rineke is een Nederlandse fotografe die wereldberoemd is geworden met haar serie strandportretten.

Op een geven moment begon de lucht een beetje dicht te trekken en ik dacht, "dit is het fotomoment". Kids bij elkaar geroepen en een stukje leeg strand opgezocht. Het was nog wel steeds midden op de dag en om de omgeving donker genoeg te krijgen schroefde ik mijn grijsfilter op mijn 24-70mm. Omdat ik de kids in wil vullen met flitslicht kan ik niet onderbelichten met de sluitertijd. Ik gebruik daar altijd het grijsfilter voor. Eigenlijk is dat de ouderwetse High Speed Synchronisatie. Maar op deze ouderwetse manier heb ik de volledige controle.

Met mijn ND32 filter (-5 stops) kwam ik uit op een sluitertijd van een 125e een diafragma van f/4 en ISO 400. Met deze drie waardes had ik de donkere en sobere omgeving die ik wilde hebben. Dan is het even uittesten hoe sterk mijn flitser moet staan en dan kan de foto gemaakt worden.

Ik heb voor het lage standpunt de camera op zijn kop vast aan de batterijgrip. Zo kan ik de camera vlak boven het zand houden. In de linkerhand heb ik mijn reportageflitser vast en houd deze omhoog. Ik creëer zo een afstand van ongeveer 1,5 meter tussen flitser en camera. Ik sta dus eigenlijk gebukt met de rechterarm naar beneden en de linkerarm omhoog. Ik richt de flitser op de kids die er helemaal klaar voor staan en, “klik”.

Er zit overigens niets voor de flitser. Geen parapluutje of softbox maar rechtstreeks de flits uit de flitser. In de nabewerking de foto even 180 graden draaien, kleurtjes een beetje aangezet en een zwemmer in het water weg gestempeld.

Groet, Johan Huizing