In gesprek met boudoirfotografe Inge Brussé

Verborgen passie

Fotografie kwam al op zeer jonge leeftijd in het leven van Brussé, die aangeeft dat ze op circa tienjarige leeftijd al verloren kon raken in alles dat met beeldvorming te maken had. 'Eigenlijk was ik vanaf jongs af aan al met foto’s bezig. Boudoirfotografie? Naaktshoots? Dromerige portretten? Het werk van Inge Brussé is niet in één hokje te plaatsen. En dat is maar goed ook.

Op een markt waar veel mensen tegenwoordig hetzelfde doen, of kiezen voor een look die ze deze maand gespot hebben op social media, kiest de jonge fotografe ervoor om haar eigen stijl aan te houden. Iets wat haar werk zeer ten gunste komt. We spreken met de dame achter de camera. Tekst Siem van Woerkom Fotografie Inge Brussé.

Ik denk dat het al op de basisschool was toen ik ervoor koos om mijn eigen compacte cameraatje te kopen. Het merk kan ik me niet meer herinneren, wel weet ik nog dat ik vanaf de eerste dag verslaafd was aan het vastleggen van alles om mij heen.' Vanaf dat moment geeft ze aan dat de wereld om haar heen veranderde en ze alles op een nieuwe manier zag door de toevoeging van het vastleggen van momenten.

'Ik had mijn camera rond die tijd vrijwel altijd bij me, op vakanties, op school en zelfs met uitgaan of gewoon wanneer ik met vrienden en vriendinnen was. Maar ook sloot ik mezelf op in mijn kamer om gewoon te experimenteren met portretten en alle facetten die fotografie me te bieden had.' Dat ze van haar nieuwe passie een toekomst of carrière kon maken was op dat moment nog nooit in haar gedachten opgekomen, iets wat we vaker horen van fotografen; 'Ik zocht het niet, fotografie vond mij.' Toch was er een keerpunt wat een groot gedeelte van de fotografie business voor Brussé heeft gestart; het einde van de middelbare school.

'In de derde klas van de middelbare school moest ik een beroepskeuze doen. Het is natuurlijk al een enorme tijd terug, maar ik kan me nog goed herinneren dat ik aardig in de stress zat, want ik wist eigenlijk nog helemaal niet zo zeker wat ik wilde gaan doen in de toekomst. Wel wist ik wat ik vooral niet wilde doen. Zo kon ik mijn ouders wel vertellen dat ik geen dokter wilde worden of economie wilde studeren. Uiteindelijk was het mijn moeder die voorstelde dat ik iets kunstzinnigs ging doen. 'Waarom ga je geen fotografie studeren'. Op dat moment voelde het gewoon perfect, ik had er al wat ervaring mee en het leek me leuk om het verder te beheersen en alles over het vak te leren, dus heb ik me aangemeld bij de kunstacademie.'

Dat het daar niet alleen op goede cijfers en referenties aankomt maar vooral ook op wat je laat zien bij de introductiedagen en intakegesprekken werd al snel duidelijk. 'Ik kreeg een soort toelatingsopdracht waarbij ik een verhaaltje van zes foto’s moest maken en een enkel beeld van hoe je jezelf over tien jaar ziet. Ik had wel de mogelijkheid om met mensen om me heen te schieten, maar ik koos er uiteindelijk voor om mezelf als onderwerp te gebruiken. Het was dus mijn eigen hoofd voor beide opdrachten, iets waarvan ik vooral dacht dat het raar zou zijn of niet goedgekeurd zou worden. Ik zag het zelf enigszins als luiheid, maar toen ik door deze actie al tussen de hoogste van de (toekomstige) klas kwam qua beoordelingen besefte ik wel dat ik mijzelf zwaar had onderschat, iets wat ik tegenwoordig niet meer zo snel doe.'

Moods

Wanneer je naar Inge's werk kijkt zal je waarschijnlijk gelijk opvallen dat de foto's niet haarscherp of technisch perfect zijn. Het gaat haar voornamelijk om het gevoel dat een foto over kan brengen, in plaats van of het met de nieuwste of duurste camera en objectief is geschoten. 'Ik vind het een beetje moeilijk om mijn werkwijze uit te leggen, maar zodra ik mooi licht zie, krijg ik spontaan ideeën. Het is niet dat ik zomaar denk, oh dit wil ik maken! Maar er ontstaat wel al een begin.' Ze geeft aan dat het schieten sowieso vanuit de 'mood' ontstaat die er op dat moment speelt.

Het is daarom ook lastig om van tevoren te plannen hoe iets eruit gaat zien, meestal vormt zich dat vanzelf tijdens het fotograferen. 'Ik werk het uit terwijl ik bezig ben en laat mijn impulsen vrij spel hebben. De emoties die ik voel moeten uiteindelijk de foto maken, en dan opeens is het klaar. In die werkwijze kan ik mezelf urenlang verliezen.'

'Het gaat niet om welke foto het scherpst, mooist, meest helder of perfect geflitst is. Het gaat vooral om; wat laat dit beeld je voelen? Doet het iets met je? Zo ja, dan is mijn taak geslaagd.' Woorden waarin we ons zeker kunnen vinden wanneer we naar het werk van Inge kijken. De foto's hebben stuk voor stuk een soort 'zachte' laag over zich die een brug tussen fragiliteit en zelfvertrouwen laat ontstaan. Huidtonen worden met eenvoud in beeld gebracht, en de shots hebben een zekere soberheid over zich die zich moeilijk laat vertalen naar digitale beelden. Dit is dan ook de reden dat Brussé nog veel met analoge camera's fotografeert. Het blijft een medium dat iets specifieks vast kan leggen wat vaak verloren gaat in de razende strijd om megapixels en altijd maar het best mogelijke beeld hebben.

Boudoir, maar dan anders

De meeste boudoirshoots die we online of in print voorbij zien komen hanteren dezelfde eeuwenoude formule; neem een model, doe haar een wit lingeriesetje aan, laat haar op een bed liggen in een met licht overgoten kamer. De foto's in dit artikel laten toch iets anders zien. Iets nieuws. Hoe denkt de fotografe hier zelf over? 'Voor iedereen die erover nadenkt een boudoirshoot te doen, met jezelf in de hoofdrol of met iemand anders moet je eerst bij jezelf nagaan wát je precies wil vastleggen. Voor mij is boudoir het pure gevoel vast leggen.

Het gaat me dus niet zozeer om wat het model aanheeft of dat er wel genoeg naakt in het beeld zit om het maar interessant te houden. Pure, eerlijke portretten kunnen ook met kleding aan maar het blijft kwetsbaarder zonder en dat vind ik juist zo mooi. Kwetsbaar en krachtig. Juist omdat het bloot is en puur jezelf. Houd het simpel, doe het thuis of bij diegene die je fotografeert. Voel je op je gemak en nog belangrijker; zorg ervoor dat er een goede verstandhouding is tussen het model en jezelf. Ook is het een goeie tip om te spelen met verschillende lagen (met bloemen, planten of spiegels en doeken) om het beeld iets meer diepte te geven.

Moet ik nu ook naar de kunstacademie zijn gegaan om me te verdiepen in deze tak van fotografie? Natuurlijk niet. Zoals Inge zelf aangeeft: 'Kijk, dat ik die opleiding van vier jaar tot fotograaf heb gevolgd is eigenlijk omdat ik wist dat ik het nodig had voor mijn toekomst. Maar de beelden, de ideeën, de intenties zaten altijd al in mijzelf. Achteraf ben ik er natuurlijk wel blij mee want ik heb mezelf kunnen ontwikkelen qua persoonlijkheid en ook qua fotografie. Maar ik ben zeker van mening dat als je de wil en het talent hebt er echt geen zware fotografie opleiding nodig is.

Het hielp mij out of the box te denken en wat extra technieken van de camera te leren maar ook heb ik op mijn opleiding vaak model gestaan voor medeklasgenoten. Om jezelf op die manier te openen naar anderen voegt later iets toe aan je eigen werk. Wees niet bang binnen fotografie, je snijdt uiteindelijk alleen maar in je eigen talent. Als je interesse hebt in fotografie raad ik aan om een camera 24/7 in je tas te stoppen en alles wat je mooi vindt vast te leggen, het te delen met mensen om je heen en zo verder te groeien. Veel mensen kunnen zo veel meer dan ze denken. Het zit allang in je.'

In de tas van Inge Brussé

Inge is niet iemand die de laatste apparatuur gebruikt en veel met techniek bezig is. 'Qua apparatuur gebruik ik eigenlijk alleen mijn Canon 6D en een 50mm f/1.4 objectief, omdat ik hiermee de onscherpte kan creëeren die bij mijn werk past.'

Fotografie door: Inge Brussé 

Dit artikel werd geschreven door Siem van Woerkom en gepbliceerd in DIGIFOTO Pro 4.2019

DIGIFOTO Travel, terug van weggeweest

In deze, nieuwe, geüpdatete online Travel special van DIGIFOTO nemen we je mee op reis door middel van prachtige foto’s en inspirerende interviews. Laat je verrassen door de veelzijdigheid aan materiaal. Reis de ene bladzijde naar Chili, sla om en je bevindt je op Antarctica. Ontmoet volkeren in landen hier ver vandaan of maak kennis met de jongeren in de Amsterdamse Bijlmer. Kortom, de digitale DIGIFOTO Travel editie houdt voorlopig wel even zoet dankzij de inspirerende verhalen en dito foto’s van Jimmy Nelson tot Ruben Smit en Bob Luijks.

Lees 'm hier.