Marijn Fidder fotografeert kinderen met kanker

Het is december 2017 als de dan 20-jarige Marijn Fidder begint met het project ‘Stoute Cellen’. Al langer liep ze met het plan rond om een verhaal te creëren rondom kinderen met kanker. Het plan was gesmeed maar het ontbrak de fotografe aan de juiste objectieven. Met een brutaliteit die te roemen valt, benaderde ze Transcontinenta B.V. voor het lenen van objectieven. De distributeur van Tamronobjectieven in de Benelux werkte mee en dus kon ze van start.

Stoute Cellen - Marijn Fidder

‘Ik volgde al een tijdje een meisje met kanker op Instagram. Ik kwam bij haar terecht via een facebookgroep waar de ouders van zieke kinderen ervaringen met elkaar delen. Ik heb haar en haar ouders benaderd en zo is het begonnen. Later heb ik een plan opgesteld met mijn contactgegevens erin en aan een organisatie gevraagd of ze dat wilde delen’. vertelt Marijn Fidder.

Marijn Fidder vindt het belangrijk om met haar foto’s te laten zien dat zieke kinderen ook gewoon kinderen zijn. ‘Het is een moeilijk onderwerp, maar je hoeft zieke kinderen niet anders te behandelen. Mensen doen altijd zo vreemd als ze horen dat iemand kanker heeft. Ze ontwijken liever het onderwerp. Ik vind dat dat niet hoeft. Voor mij is het soms ook wel eens zwaar om het van dichtbij mee te maken. Maar ik denk dat de kracht zit in het persoonlijk maken, je moet een band aangaan.'

De fotografe is bij diverse aangelegenheden aanwezig. Daarbij worden de wensen van de ouders gerespecteerd. Zo is Marijn Fidder aanwezig bij controles, chemotherapieën, op school, maar fotografeerde ze ook de laatste uren van een kind. ‘Het is een heftige dag, maar het is erg mooi om later van de ouders te horen dat mijn foto’s ontzettend helpen bij het rouwproces. Het project draait om vertrouwen. Soms ga ik zelfs mee naar het ziekenhuis zonder camera. Ik laat ouders ook niet tekenen voor het hele project. Per foto vraag ik toestemming om hem te publiceren.’

Marijn Fidder heeft veel bewondering voor de manier hoe kinderen met hun ziekte omgaan, zo kwam ze ook op de naam voor het project. ‘Ik vroeg een keer aan een meisje wat ze had, zei vertelde mij dat ze stoute cellen had. Ik kreeg er kippenvel van en wist direct: dit wordt de naam van het project. Het is goed dat er kinderwoorden bestaan voor kanker. Ze krijgen voor alles een speciale uitleg. Zo wordt de chemotherapie uitgelegd door middel van animatiefiguurtjes.’

Dé foto

We vroegen Marijn Fidder om een foto uit haar documentaire te kiezen. Ze koos voor een foto van de zevenjarige Nikki. ‘Je ziet op deze foto heel goed de gevolgen. Die dag gingen we naar het bos en Nikki liep hand in hand met haar moeder over het bospad toen ze zei: “kijk mama, de bomen hebben ook geen blaadjes, net als ik door de leukemie. Maar straks krijgen de bomen ook weer blaadjes, en ik mijn haren terug.' Dat vond ik zo bijzonder.’

In eerste instantie was de bedoeling dat het project één jaar zou lopen. Na zeven maanden kwam Marijn Fidder erachter dat het zeven maanden duurde om het volledige vertrouwen van de kinderen en hun ouders te winnen. ‘Wanneer het stopt weet ik niet. Ik maak nu een fotoserie en ik denk dat het klaar is als alle kinderen klaar zijn met hun behandeling. Maar ook wanneer de serie voor mijn gevoel klaar is, is het tijd om het project af te ronden.’

‘Kijk mama, de bomen hebben ook geen blaadjes, net als ik door de leukemie. Maar straks krijgen de bomen ook weer blaadjes, en ik mijn haren terug'

Meer werk van Merijn Fidder vind je op haar website