Interview: Jeremy Kidd - Fantasie vs realiteit

De werken van fotograaf en kunstenaar Jeremy Kidd zijn bijzonder in meerdere opzichten. Het zijn enorme panorama’s, maar eigenlijk meer dan dat. Opgebouwd uit soms duizenden beelden zijn het collages van realiteit, die samen een zo compleet mogelijk beeld willen vormen van een plek. Of eigenlijk een beeld van een ervaring, want dat is wat Jeremy wil bereiken. Hij wil in één beeld de totale ervaring van een plek vangen. Resultaat zijn beelden vol vreemde hoeken, perspectieven, kleuren en vormen. Fantasie, opgebouwd vanuit de realiteit.

Als kijker kun je overal in het beeld binnenkomen en ronddwalen. Er vraagt maar zelden één onderwerp om voorrang, het geheel is veel belangrijker. Vaak 360 graden in de rondte, soms minder. Bekende plekken, vervormd tot fantasielandschappen die spreken door hun felle kleuren, nacht én dag tegelijk.

Soms maakt hij wel tweeduizend foto’s in één week. Een heel werk, maar eigenlijk pas het startschot van een veel grotere operatie. Jeremy: ‘Dan pas komt het echte werk. Die tweeduizend foto’s zijn de basis, vanuit die beelden maak ik het uiteindelijke beeld. Geen van de losse foto’s is compositioneel een goede foto, zo zie ik ze ook niet. Ik gebruik ze voor een groter doel, als een collage. Iedere foto voegt wat toe, of ze nu onscherp zijn of vol ruis zitten. Die technische imperfecties voegen wat toe aan het beeld. Het lijkt wat overweldigend, maar als ik eenmaal bezig ben gaat het vanzelf. Het is als een puzzel, je zoekt naar de passende stukjes. En het is uiteraard zo dat het steeds gemakkelijk gaat als je het vaker doet. Het is knippen, construeren,  mijn fantasie de vrije loop laten. Daar zie je mijn achtergrond als beeldhouwer in terug. Ik ben op zoek naar licht, contrast, architectonisch drama, perspectieven, energie. Visueel drama, kortom. Het moet spreken.’

Mensen zijn overigens bijna nooit te zien in zijn beelden. De beelden gaan over het landschap en het moment, niet zozeer over hoe mensen zich bewegen of gedragen in die omgevingen.

Zoals bij de vakantiefoto, is het ook bij Jeremy Kidd gegaan. ‘Er werd aan me gevraagd om bij een gedicht een foto te maken voor in een show. Ik reed bij Palm Springs door de woestijn en er waren volop dramatische bergen en wolken te zien. Dat werkte voor het gedicht, dus ik maakte daar een foto, maar die foto vertelde maar een klein gedeelte van het verhaal wat ik zocht. Daarom wist ik dat ik foto’s moest gaan combineren, iets dat overigens geen nieuw idee is. Dat deed ik ook al in het begin van de jaren tachtig, op school. En ook andere fotografen doen het en hebben het gedaan. Mensen spenderen niet maar één moment op een plek, maar soms dagen en weken. Daarom kwam ik terug en voegde nog meer beelden toe aan mijn foto. In totaal zit er ongeveer anderhalf uur aan opname in de foto, zowel dag- en nachtopnames. Toen ontstond de eerste foto van een hele serie. Het is dan wel een foto, maar eigenlijk is het ook een sculptuur. Op deze manier komt het resultaat veel dichter bij hoe wij mensen een landschap ervaren, daar was ik heel gelukkig mee.’

‘Door het gebruik van een groothoek zit er relatief veel lucht in mijn foto’s, maar daar zie ik juist een overeenkomst met de bekende oude Nederlandse schilders. Ook daarin zag je, soms noodgedwongen door het gebrek aan bergen, veel lucht. Dramatische luchten, zoals in mijn werk. Dat drama gebruik ik, ik zet het ook aan in de nabewerking. Er zijn fotografen die het in de subtiliteit van de schaduwen en lichten zoeken, maar ik zet graag de kleuren en het contrast wat extra aan. Mooi is ook dat veel mensen niet meteen doorhebben dat het zowel dag- als nachtopnames zijn. Ze merken het misschien wel, maar pas als je het zegt zien ze het bewust.’

Het werk van Kidd is technisch vaak enorm complex, zeker de wat oudere werken waarin hij interieurs van bijvoorbeeld een moskee in één cirkelvormig beeld wilde vatten. Je ziet in die werken ook mooi dat zijn photoshop-kwaliteiten vooruit gaan. Het heeft hem af en toe maanden gekost om die beelden kloppend te maken. Gelukkig kan hij het zich, zeker tegenwoordig, permitteren om maanden aan één werk te besteden. ‘Mijn werk is pas voltooid als het gezien is, daarom wil je het zoveel mogelijk laten zien en verkopen. Ik hoop mensen deelgenoot te maken van mijn idee over deze landschappen en hoe we ze ervaren als mens. Mijn werk is erg kostbaar en gelukkig verkoop ik genoeg om dit proces voort te kunnen zetten, want dat is wat ik wil. Het gaat me niet om het geld, maar om de foto’s en de resultaten. Maar het één heeft te maken met het ander. Het leven is een grote paradox. ‘

Info: Jeremy Kidd