In gesprek met Wil Crooymans over zijn urbex foto's

Wil Crooymans is zich in eerste instantie voor hobby-doeleinden gaan bezighouden met fotograferen. ‘Ik ben eigenlijk een techneut. Vanaf mijn jeugd ben ik al met techniek bezig en daarnaast had ik als hobby fotografie. Als ik me dan bezighield met fotograferen was het vaak straatfotografie. Toen ik kinderen kreeg werd de passie voor fotograferen iets beperkter, ik hield me alleen nog maar bezig met het fotograferen van mijn kinderen of vakanties.’

De draad weer oppakken

Veel fotografen pakken naarmate de kinderen wat ouder worden de hobby voor fotograferen weer op. In de loop van de jaren verandert vaak je interessegebied, zo ook bij Wil. Zijn belangstelling voor straatfotografie is er nog steeds maar hij houdt zich meer bezig met urbexfotografie. Urbex, ook wel urban exploring, is het bezoeken en in dit geval ook fotograferen van verlaten gebouwen die, meestal, niet openbaar toegankelijk zijn. ‘In 2014 werd mijn hobby weer aangezwengeld door een nieuwe camera en ontdekte ik urbex-fotografie, ik had er nog nooit eerder van gehoord. Eenmaal begonnen, in een oud belastingkantoor in België, was ik meteen verkocht.'

Meer dan alleen stillevens

‘Ondanks dat ik de foto’s hartstikke mooi vond en het leuk vond om op onderzoek uit te gaan, miste ik iets. Ik miste het leven in de foto, een stukje contrast, een menselijk aspect. Dat was het moment dat ik wist dat met modellen werken de oplossing kon bieden. Door urbex te combineren met portretfotografie kreeg ik foto’s die ik zelf erg pakkend vind. En dat is natuurlijk het allerbelangrijkste: dat je maakt wat je zelf mooi vindt.’

Urbex fotografie

Als we dieper vragen naar wat Wil nou precies aantrekt bij urbex-fotografie krijgen we duidelijk antwoord: ‘Je komt op plekken waar je normaal gesproken nooit komt. In alle eenzaamheid en rust kan je locaties verkennen, fotograferen en daarmee vereeuwigen.’ Het klauteren, klimmen en enorm veel moeite doen om op een perfecte locatie te komen is voor Wil niet het leukste aan deze vorm van fotografie. ‘Het mooiste vind ik het gevoel dat ik krijg als ik binnenstap en me even op laat gaan in zo’n ruimte. Je voelt de energie nog rondhangen en wordt overweldigd door schoonheid.’

De echte pareltjes

De populairste urbexlocaties worden veelal gedeeld op het internet, waaronder in speciale Facebookgroepen, maar het is volgens Wil de kunst om goed bevriend te worden met medeurbex- fotografen om achter de echte pareltjes te komen. ‘Zie je op sociale media dat een bevriende 'urbexer' op een bepaalde locatie binnenkomt, vraag hen dan of ze informatie willen delen. Een andere optie is het ruilen van locaties. Vroeger was urbex-fotografie nog iets makkelijker, je kon op veel locaties naar binnen, maar vanwege toenemende populariteit worden locaties snel gedeeld en platgelopen. De gemeente wordt uiteraard op de hoogste gesteld en sluiten de boel af waardoor urbexfotografen geen kans meer hebben om gebouwen te ontdekken en het verleden vast te leggen. Dat is ook de reden dat urbex-fotografen steeds minder informatie verstrekken bij hun foto's.'

Verboden gebied

Het fotograferen van deze niet openbaar toegankelijk locaties is meestal illegaal. Je betreedt een grondgebied wat niet van jou is, dit wordt niet altijd getolereerd en dat heeft Wil ook meegemaakt. ‘Ik ben een paar keer door de politie van een terrein afgehaald. We zijn ook wel eens door beheerders betrapt. Dan heb je pech maar uiteindelijk hoort het bij 'urban exploren'.’ Volgens Wil is het de truc om vriendelijk te blijven en uit te leggen wat je doet. ‘Op een gegeven moment krijgt zo’n beheerder of de politie door dat je geen kwaad in de zin hebt en dat je er puur bent om te fotograferen. Meestal word je wel van het terrein afgestuurd maar ik ben nog nooit meegenomen naar het politiebureau.’

Urbex in Georgië

Vlak voordat we in gesprek gingen kwam Wil terug van zijn reis naar Georgië waar hij samen met een model op verschillende plekken urbex-foto’s heeft gemaakt. ‘Skaltubo is een heel bijzondere plek, het was ooit een bekend spagebied met hotels en sanatoria, maar de industrie stortte in waardoor niemand meer gebruik maakte van deze plek. Dit leidde tot verlaten gebouwen.’ Het leukste van fotograferen in Georgië? ‘Ik kon er dagenlang rondlopen.Het was een concentratie van verlaten gebouwen, dat vind ik heerlijk.‘ En de foto’s die hij daar heeft gemaakt liegen er niet om.

Fotografie door: Wil Crooymans

Dit artikel werd geschreven door Aimée van Vuuren en gepubliceerd in DIGIFOTO Pro 5.2019