Als enige toerist in een Thai's natuur reservaat ging ik bewapend met mijn camera op zoek naar wilde tijgers en olifanten in het park. Terwijl ik daar aan het ronddwalen was besefte ik mij ineens dat wanneer ik een tijger zou zien. Deze tijger mij ook zou zien. En waar ik gewoon een foto zou willen maken, kon deze tijger nog wel eens hele andere plannen hebben.

Dus om mijn leven te besparen bedacht ik mij dat het wellicht verstandiger was om niet te ver het park in te lopen. Dan moest ik mij maar richten op kleiner gedierte. Aangekomen bij een meertje zat ik daar enkele ogenblikken te wachten op dieren die daar wat zouden gaan drinken. Helaas kwam er helemaal niks.

Dus bedacht ik mij dat ik het dan nog maar kleiner moest gaan zoeken. Terwijl ik op een paar stenen zat ging mijn blik steeds verder naar beneden. Een klein spinnetje kroop naar boven, een libelle lande ergens op een steen en terwijl mijn blik van steen naar steen ging bleef mijn blik steken op een piepklein blauw-paars vlekje.

Mijn ogen probeerden er wat van te maken en ik kroop wat dichterbij. Als een prinsesje bleef het zitten en dus haalde ik langzaam mijn camera tevoorschijn. Door de zoomlens kon ik het nu beter zien. Het was een piepklein vlindertje en misschien iets meer dan een halve centimeter groot.

Terwijl ik daar rustig op mijn steen zat voelde ik een wijze les naar boven drijven. Ook in het leven ben je soms op zoek naar de grote dingen, omdat die het meest indrukwekkend lijken.

Maar soms is het beter om je blik op de details te werpen die er helemaal niet toe lijken te doen. Maar kom je er plots achter dat de mooiste dingen, de dingen zijn die al heel dicht bij je zijn. Het enige dat je hoeft te doen is je blik erop werpen.