Faceless, Forgotten – de strijd van vluchtelingen

De waarheid

Paul Choy wilde de waarheid laten zien van de vluchtelingen crisis. Niet het verhaal wat wordt gecreëerd door de media koppen. Hij wilde de individuele verhalen vertellen van de vluchtelingen, want een foto zonder verhaal, is immers een levenloos beeld. Hij reisde daarom af naar Calais en Griekenland om zijn bijzondere foto essay  ‘Faceless, Forgotten’ te fotograferen, die de strijd van de vluchtelingen toont.

Calais

Hoewel je vaak in films ziet dat de vluchtelingen kampen bestaan uit rijen met tenten, vol met mensen die wachten tot zij wat te eten krijgen of verzonden worden naar een nieuwe plek, van waaruit zij verder worden geholpen, is de werkelijkheid veel minder mooi. Het vluchtelingenkamp in Calais is zachtuitgedrukt een grote bende. Plastic, chaos en afval spelen de grootste factoren in dit verschrikkelijke gebied vol wanhoop. Iedereen is aan zijn eigen lot overgelaten. Niemand heeft ook maar enige houvast of wordt verder geholpen. Choy reisde begin dit jaar als eerste naar Calais en kwam voor een grote verrassing te staan.

‘Voordat ik hierheen ging, had ik een beeld van rijen UN tenten en personeel die de vluchtelingen zouden helpen waar ze maar konden. Maar wat ik hier zag was totaal niet wat ik had verwacht,’ aldus Choy. 

Kinderen spelen in de bergen afval in Calais. Tijdelijke schuilplaatsen, gemaakt van plastic en hout, vormen al twee maanden hun woonplaats.

Vluchtelingen

De wanhoop die de mensen nabij stond raakte Choy diep. De vluchtelingen hoopten op een beter leven door te vluchten, maar komen terecht in een verschrikkelijke puinhoop, zonder ook maar één hand die hen helpt. Om zijn serie objectief te houden, was voor Choy hierdoor een zware uitdaging.

Tieners gooien stenen naar de politie aan de andere kant van het hek. Terwijl vele andere de grens bestormen in een poging om binnen te dringen. Idomeni, Griekenland. 

Griekenland

Dezelfde wanhoop en bende vond hij in Griekenland, echter leefden de vluchtelingen hier meer in een soort illusie, met nog altijd de hoop dat zij nog steeds naar ‘het beloofde land’ zouden gaan. ‘De vluchtelingen zijn niet gezichtsloos en niet vergeten,’ meent Choy. Zijn foto essay benadrukt dan ook dat elke vluchteling een individu is, met dezelfde dromen en hoop als jij. Wanneer je ze anders bekijkt en benadert, raken ze een stuk van hun menselijkheid kwijt.

De prachtige beelden van Choy vertellen een diep triest verhaal van deze mensen, weggestopt in een wereld van wanhoop. In de documentaire vertelt Choy meer over de beelden en hoe hij te werk ging bij het maken van de foto essay.