COVID-19 door de ogen van een ambulancemedewerker

De dertig-jarige Kevin Vervoort werkt dagelijks met veel plezier en passie als ambulanceverpleegkundige bij Ambulancezorg Rotterdam-Rijnmond. Naast houdt de hobbyfotograaf zich bezig met documentaire en reportagefotografie. Beide passies komen samen in de indringende serie over ambulancepersoneel ten tijde van COVID-19. Kevin begon zo’n vijftien jaar geleden met fotograferen, maar in de laatste paar jaar is hij fanatieker bezig gegaan, analyseerde hij zijn eigen foto’s beter en verdiepte hij zich in wat hij het leukst vond om vast te leggen. Dat bleek voornamelijk verhalende fotografie te zijn. 

‘Twee jaar geleden werd mijn zoontje geboren. Hij kwam te vroeg ter wereld en hierop volgde een lange ziekenhuisopname. Deze gehele periode heb ik vastgelegd op camera. Er was niet altijd toegestaan om bezoek te ontvangen en door een fotoserie te maken, kon ik de familie laten zien in welke fase wij ons bevonden,’ vertelt Kevin. ‘Daarnaast was de fotoreportage een onderdeel van onze verwerking en een mooie herinnering voor later.’

Met deze intieme reportage in zijn portfolio werd Kevin fotograaf bij Stichting EarlyBirds. Daarnaast fotografeert hij voor Stichting Still ouders die minder geluk hebben en die hun kindje verliezen. Ook voor hen is de fotografie een waardevolle blijvende herinnering. 

Dicht op de actie

‘Met mijn fotografie geef ik een kijkje in een gebeurtenis waarvan ik getuige was. Wie mijn foto’s bekijkt kan er dan ook vanuit gaan dat hetgeen dat zij zien ook echt gebeurd is.’ De hobbyfotograaf zit in zijn fulltime baan als ambulanceverpleegkundige ook erg dicht op bijzondere en heftige momenten. ‘Voor mijn werk leg ik regelmatig de werkzaamheden van het medisch personeel vast tijdens de dagelijkse werkzaamheden. Dit wordt gebruikt in presentaties, promoties en allerlei uiteenlopende projecten waarbij beelden nodig zijn.’

De coronacrisis geeft de fotoserie van Kevin nog een extra actueel tintje, nu heel de wereld in de ban is van een levensgevaarlijk virus. ‘Door het dreigende coronavirus is het niet meer mogelijk om veilig reportages te maken van geboortes voor beide stichtingen. Dit ligt helaas al een aantal weken stil. Ook andere aanvragen blijven weg.’ Door zich op de coronareportage te storten kon hij nog wel bezig blijven houden met documentaire en reportagefotografie. ‘Mijn verwachting is dat de maatschappij na deze crisis voorgoed veranderd is. Dit heeft op mij, net als op iedereen, een grote impact. We zijn ons bewuster geworden van het feit dat we erg kwetsbaar zijn. Als fotograaf bereid ik me voor op de 1,5-meter-samenleving.’

Roeping

‘De coronacrisis is voor mij de grootste en meest ingrijpende crisis en ik verwacht dat deze op die manier de geschiedenisboeken in zal gaan. Wat ik meemaak als ambulanceverpleegkundige in deze tijd is bijzonder, heftig en moeilijk uit te leggen aan buitenstaanders. Daarom voelde ik me geroepen om deze gebeurtenis vast te leggen.’ De hobby-fotograaf liep al even rond met het idee om deze gebeurtenis vast te leggen en ging met dit idee naar het management van Ambulancezorg Rotterdam-Rijnmond. Na een goede afstemming met partners, kreeg hij toestemming om deze reportage te maken.’

Vooraf werd er toestemming gevraagd aan de patiënt, diens familie en het verplegend personeel. ‘De patiënten die aanspreekbaar waren heb ik persoonlijk gesproken en uitgelegd waarom ik foto’s maakte. Zij hadden hier begrip voor. Tevens had ik altijd mijn camera zichtbaar voor omstanders en behandelde ik de beelden met respect. Er is niks in scene gezet, dat maakt de serie puur en echt. Ook dat de beelden in zwart-wit zijn draagt bij aan de sfeer en het onwerkelijke en indrukwekkende gevoel dat het virus met zich meedraagt.’

Gekleed in zijn ambulance uniform en soms onherkenbaar door alle bescherming, ging Kevin te werk. ‘Ik droeg een haarnetje, veiligheidsbril, mondkapje, schort, handschoenen en veiligheidsschoenen over mijn uniform heen. En daarnaast heb ik na ieder contact mijn camera gereinigd.’ Doordat hij in uniform de ruimtes betrad, werd hij niet zozeer als fotograaf opgemerkt, maar als ambulanceverpleegkundige. ‘door open en eerlijk te zijn over wat ik kwam doen, was er begrip voor mijn aanwezigheid. Wie niet op de foto wil, respecteer ik natuurlijk.’ Over het algemeen ontving Kevin dan ook louter positieve reacties op zijn aanwezigheid. ‘Met zowel het verplegend personeel als patiënten ben ik het gesprek aangegaan. Veel patiënten waren blij dat ze uitgebreid met iemand konden praten.’

Toekomst

Met zijn beelden wil Kevin een rauw inkijkje geven in de realiteit van de ambulancezorg ten tijde van een ongekende crisis in de Nederlandse geschiedenis. ‘De coronacrisis gaat ons waarschijnlijk voor altijd bijblijven.’ Terugkijkend op de serie is Kevin trots dat hij zo dicht op de patiënt en midden in de actie mocht komen. Op die manier is de impact duidelijk in beeld gebracht. ‘De komende tijd zal ik nog verschillende beelden maken, maar ik hoop natuurlijk dat het virus snel zal verdwijnen. Ik had niet zoveel positieve reacties op de serie verwacht en al helemaal niet dat mijn foto’s gepubliceerd zouden worden in een fotomagazine,’ zegt Kevin. ‘Het zijn mooie beelden en die mogen absoluut aan een breder publiek getoond worden, maar ik ben er eerlijk gezegd nog niet over uit wat ik er precies mee ga doen.’

In de cameratas van Kevin Vervoort

‘Ik ben vorig jaar overgestapt van Nikon naar Fujifilm, nadat ik meerdere beelden van fotografen voorbij zag komen. De heldere en contrastrijke beelden die kenmerkend zijn voor Fujifilm-fotografen spraken mij enorm aan. Ik fotografeer met de X-T3 in combinatie met de 16-55mm f/2.8 van Fujifilm. Mijn reportages zijn niet te plannen en soms word ik verrast door een situatie. Dan zijn zoommogelijkheden en een goede lichtsterkte het prettigst om mee te werken. Verder fotografeer ik met de Fujifilm 23mm f/1.4, 35mm f/1.4, 56mm f/1.2 en 50-140mm f/2.8 van Fujifilm. En wanneer ik spontaan fotografeer gebruik ik de Fujifilm X100F. Deze camera is klein en onopvallend waardoor ik ongestoord te werk kan gaan.’