Boudoirfotografie door Annick Meijer: 'Het gaat erom wat je doet met wat je hebt'
Dat je geen enorme set, gigantisch full frame-monster of meerdere lampen op locatie hoeft te hebben om mooie intieme portretseries te kunnen maken bewijst Annick Meijer met haar eerlijke en pure werk. In een tijd waarin mensen vaak op zoek zijn naar groter, scherper, duurder en nieuwer draait het bij deze jonge fotografe meer om het gevoel dat een foto uitstraalt. ‘En het kan best dat die foto dan gemaakt is met een goedkope analoge camera, soms heb je niet meer nodig’.
Dit artikel werd geschreven door Siem van Woerkom en gepubliceerd in DIGIFOTO Pro 1.2020
Werken vanuit gevoel
Al tijdens haar opleiding op de Willem de Kooning Academie in Rotterdam kon Annick af en toe klinken als een ‘broken record’ wanneer ze praatte over haar favoriete fotografen en invloeden die ze gebruikte in haar opdrachten. ‘Ik was altijd al bezig met vrouwen en naakt. In mijn ogen is er niets meer inspirerend dan het menselijk (vrouwelijk) lichaam. Daarom wilde ik dat ook implementeren in vrijwel alles wat we moesten doen tijdens onze studie. Mijn werk werd in die tijd (en nu soms nog steeds) omschreven als boudoirfotografie. Al ben ik zelf geen fan van deze term. Een beetje plat klinkt het, vind ik. Het doet me denken aan hobbyfotografie, misschien zelfs een beetje amateuristisch.’
Voor de Haagse fotografe draait alles om haar modellen. Zolang zij zich op hun gemak voelen, kan er volgens Annick pas iets moois verschijnen in het beeld. ‘Een mooie sfeer creëren met een model is simpelweg het allerbelangrijkste dat er is. Laatst was ik met een meisje uit Amsterdam. Al was er misschien een heel andere locatie gescout van te voren, liep de dag uiteindelijk zo dat we gewoon bij haar thuis hebben kunnen fotograferen. Doordat ik gelijk in haar omgeving zit, weet ik ook dat ze zich op haar gemak voelt. Ik ken haar natuurlijk nog helemaal niet goed, maar ik zorg er wel voor dat zij zich op haar plek voelt, net zo zeer als ik me dat voel. Je maakt een soort scene met z’n tweeën. Dit is in mijn ogen verschrikkelijk belangrijk omdat de modellen te allen tijde echt zichzelf moeten kunnen zijn.’
'Er zijn wel eens visagisten of stylisten aanwezig, maar het liefst heb ik ze niet in de buurt tijdens de shoot'
Einzelgänger
‘Ik werk zo veel mogelijk alleen. Er zijn wel eens visagisten of stylisten aanwezig, maar het liefst heb ik ze niet in de buurt tijdens de shoot.'Het fijnste is volgens Annick om één op één met je model te kunnen zijn.
‘Na mijn afstuderen was mijn eerste baantje niet meteen binnen fotografie, al was ik daar wel nog steeds mee bezig. Ik heb zo'n acht maanden part-time administratief werk gedaan en ik kan iedereen aanraden om een vaste basis te hebben. Vooral wanneer je net begint in een freelance omgeving zal je een buffer nodig hebben.’ Naast deze baan fotografeerde Annick voor een fashion blogger. ‘Het was een grote naam in de modewereld; in de top vijf van de wereld. Toen ze anderhalf miljoen volgers had, zag ik een interview in de krant. Bij dat artikel stond een kadertje waarin ze aangaf dat ze nog een fotograaf zocht. Ze maakte alle content nog zelf maar zocht wel nog iemand om het over te gaan nemen. Dus toen dacht ik, ik ga het gewoon proberen! Na een mailtje, mocht ik de week erop al langskomen. De daaropvolgende week stonden we onze eerste shoot al te doen.’
Langzaam richting eigen studio
In het begin werkte Annick gemiddeld één keer in de week voor de fashion blogger, maar binnen de kortste keren liep dit al snel op tot zo’n vier keer per week. ‘Het was een enorm leuke tijd. Ik heb foto’s mogen schieten voor campagnes van Dior, Cartier en nog veel meer andere leuke en interessante merken. Deze foto’s kwamen op haar blog, op Instagram en op de Instagram van de merken zelf. Ik werkte als freelancer toch al gauw 32 uur in de week en het was een geweldige start van mijn carrière, met veel shoots in het buitenland.' Na anderhalf jaar besloot de fotografe dat ze toch graag voor meerder partijen wilde gaan werken. 'Ik wilde een nieuwe richting op gaan en voor mezelf starten. Mijn eigen bedrijfje had ik tijdens mijn opleiding al gestart, maar werd tot die tijd alleen gebruikt om facturen te kunnen schrijven en hier en daar een opdracht te schieten die niet voor de fashion blog was.’ Na een paar maanden lukte het om haar klantenkring genoeg uit te breiden, dat ze nu kan leven van de fotografie.
Annick doet alles zelf. Over de vraag of ze dit nooit moeilijk heeft gevonden hoeft ze niet lang na te denken. ‘Nee, ik vond het niet moeilijk want ik wist wat ik wilde doen en wat mijn doel was. Natuurlijk val je nog wel eens van je visie af en zeker in het begin was ik heel erg onzeker, maar het was het allemaal waard om dichter bij mijn droom te komen; mijn eigen studio.’
In retrospect
Freelance werk is in de afgelopen tien jaar enorm populair geworden. ‘Dit begrijp ik wel, mensen zijn klaar met de standaard negen tot vijf mentaliteit, merk ik.’ Toch gaan veel mensen in de fout bij de start van hun eigen bedrijf. ‘Er zijn zeker wat tips die ik iedereen mee zou willen geven en de eerste is – volgens mij – heel cliché; als je een doel hebt moet je er 100% voor gaan, ook al ga je op je bek. Sta op en probeer het opnieuw, zo bereik je waar je heen wil. Laat je onzekerheid je niet nekken.’
‘Wat ik anders had gedaan? Veel meer praten met mensen. Ik hield het een beetje voor mezelf dat ik freelance fotografeerde. Juist dat netwerken is cruciaal, vooral in het begin. Je hoeft niet super commercieel te zijn, maar benoem het simpelweg en laat het hier en daar vallen. Je weet nooit wat je eruit kan halen. Het balletje begint op een bepaald moment te rollen en dan gaat het vanzelf. Probeer te beginnen met een paar vaste klanten. Die zullen na een tijdje namelijk met elkaar gaan praten en met hun vrienden en familie. Als je iets graag wil, kom je er uiteindelijk ook wel. In jezelf geloven is oprecht het belangrijkste wat ik iedereen mee kan geven. Zorg ook dat je een eigen stempel op je je werk plaatst. In het algemene gevoel en de visie van je beelden, maar ook op de manier van nabewerken. Na een tijdje zal men gelijk kunnen zien dat het foto’s van jou zijn.’
Niet alleen fashion
Veel mensen bestempelen de fotografie van Annick als naaktfotografie of fashion. Zelf ziet ze het meer als portretwerk. ‘Een beeld vormen van hoe iemand is en dit volledig uit laten komen als de persoon die ze werkelijk zijn. De meest intieme schets van die persoon. Ik hoor wel eens; een portret is een foto van iemands gezicht, van bovenkant borst tot bovenkant hoofd, maar ik vind niet dat we ons vast moeten houden aan zulke oeroude concepten. ik schiet iemand bijvoorbeeld van veraf; is het dan nog een portret? In mijn ogen wel, want je schetst een beeld van iemand. Er zitten wat dat betreft geen regels aan vast, vind ik. Ik hoop dan ook dat mensen mijn portretwerk kunnen waarderen voor wat het is. In fashion- en portretfotografie heb je veel fotografen die een beetje hetzelfde doen, maar ik hoop niet dat ik daar ook onder val. Ik wil een ruimere stijl ontwikkelen. Op dit moment denk ik dat mensen mij benaderen omdat ze echt iets zien in mijn werk.’
Werkwijze
‘Mijn werkwijze is nooit standaard. Wel is er altijd een bepaalde visie die ik wil aanhouden bij al mijn beelden. Ik denk dat ik een werkwijze heb gecreëerd waarbij ik zonder dat ik het door heb altijd hetzelfde doe. Dit is niet erg, want het zorgt ook voor een rode draad en een huisstijl. Een ding waar ik me wel altijd aan hou is minieme nabewerking. Less is more, in mijn ogen. Mijn werk zie ik als iets heel puurs, en daarom gebruik ik ook veel daglicht. Ik wil iemand intiem en puur neer kunnen zetten. Daarom wil ik ook het liefst één op één werken. Geen stylisten of make-up artists op de set, zodat ik echt de intimiteit in de shoot kan houden. Wanneer mensen het over mijn werk hebben, hoop ik dat ze aan woorden als licht en puur zullen denken.’
'Laat je onzekerheid je niet nekken'
In de fototas van Annick Meijer
'Apparatuur is een van de minst belangrijke onderdelen van een shoot. Geef mij maar een 50mm-objectief en ik kan ermee uit de voeten. De camera die er aan vastzit, vind ik veel minder belangrijk. Ik schiet met van alles, van middenformaat tot 35mm analoge camera's. Ik heb een keer een discussie gehad met iemand die aan het opscheppen was over hoeveel objectieven hij had, maar in mijn ogen draait het daar helemaal niet om. Het gaat erom wat je doet met wat je hebt.’
Over Annick Meijer
Annick is afgestudeerd aan de Willem de Kooning Academie te Rotterdam. Hierna is ze gelijk begonnen met haar passie voor naaktfotografie waardoor ze tegenwoordig werkt voor meerdere fotografiebladen en -sites die zich richten op naakt, fashion en boudoir. Vanuit haar studio in Den Haag wil ze meer mensen in Nederland kennis laten maken met haar pure, rauwe en eerlijke beelden. ‘One shoot at a time’.
Lees meer
