Bescheiden rockfotografie van Filip Wouters

Tekst: Arno Briers

Het boek Pop Portraits van Filip Wouters bevat een zestigtal fraaie zwart-witfoto’s, zorgvuldig gedrukt op kwaliteitsvol mat papier. De foto’s gidsen je door 25 jaar rockgeschiedenis – van een piepjonge Paul Weller tot Ben Harper en The Kaiser Chiefs. Het boek is strak, maar vrij saai vormgegeven. Alsof de vormgever naar Bach luisterde in plaats van de Red Hot Chili Peppers.

'We wilden een boek met gestileerde foto’s maken,' legt Filip uit, 'waarin de klemtoon vooral op fotografie lag. Zelfs de lettertjes zijn bewust klein gedrukt om zo de aandacht niet te veel af te leiden van de foto’s.' De beschrijvingen van de beelden zijn zo summier dat zelfs de naam van de groep soms achterwege wordt gelaten. Wie was Peter Buck ook alweer? 'Pop Portraits is een soort kruiswoordpuzzel-boek. Ken je de naam niet? Google hem dan. Zo zal je ontdekken dat er veel belangrijke namen uit de rockgeschiedenis instaan.' Juist, Peter Buck is de invloedrijke gitarist van R.E.M.

Moeilijkste foto

Gelukkig hoeven de meeste namen in het boek niet gegoogled te worden. Filip mag best trots zijn op het arsenaal aan ronkende namen die voor zijn Carl Zeiss-objectieven hebben geposeerd. 'Elke foto is een verhaal op zich en een belangrijk moment uit mijn leven. Die foto’s zijn als baby’s voor mij. Mijn grootste prestatie is dat ik goede portretten van grote wereldsterren heb gemaakt.'

Het maken van die portretten liep niet altijd van een leien dakje. De foto van Ray Davies was zonder twijfel de moeilijkste foto die Filip ooit heeft gemaakt. 'Mijn hoofdredacteur was bevriend met de drummer van The Kinks en we waren op de vlucht geslagen voor een horde fans en de pers. We hebben Ray Davies uiteindelijk in de badkamer van een Chinees restaurant geïnterviewd. Ray zat toen in een periode waarin hij absoluut geen foto’s wilde laten maken. Mijn hoofdredacteur heeft na het interview zijn arm om hem geslagen en zo heb ik snel twee foto’s gemaakt. Nadien ben ik blijven aandringen en dan keek hij omhoog zodat ik nog twee negatieven kon maken. Toen zei hij: ‘That’s enough, I’m going’. Gelukkig zat ik tijdens het interview al een half uur te zoeken naar het juiste licht in de kamer. Deze foto is zelfs geflitst, maar dat zie je niet omdat ik altijd heel traag en indirect flitste. Vroeger bleef ik eerder trouw aan mijn 400 asa-film, die ik dan opdreef tot 1600 asa. Pas later – toen mijn stijl evolueerde – ben ik actiever gaan flitsen en niet meer enkel uit noodzaak.'